Mijn verhaal....

Mijn allereerste miniatuurtje...Op de Mavo hadden we als einde jaars uitje een fietstocht door Delft en omstreken. Je kreeg dan een route en een vragenlijst om in te vullen . Maar ik had geen fiets dus ik kreeg de taak om parafen te zetten op de vragenlijst zodat ze konden controleren of de leerlingen wel langs dat punt gefietst waren. Ik werd door de gymleraar met een klapstoeltje bij de molen in Rijswijk gezet. (Deze molen is later met veel technisch vernuft verplaatst) Rond 4 uur zou hij mij weer komen ophalen. Maar blijkbaar was hij me vergeten en rond 6 uur ben ik, met gesleep van dat klapstoeltje van Rijswijk naar Delft gelopen. Op school aangekomen was daar natuurlijk niemand meer. Klapstoeltje achter een muurtje gezet en naar huis gelopen.De volgende dag bleek dat klapstoeltje verdwenen. En ik kreeg op mijn kop van de gymleraar.Ik vond het zo erg dat het stoeltje weg was dat ik voor hem een miniatuurtje in elkaar knutselde van spelden, luciferhoutjes en wat papier. 

Na de Mavo wilde ik eigenlijk goudsmid worden, maar de thuis omstandigheden lieten dat niet toe. Dus na de Havo-jaren ben ik aan de slag gegaan als administratief medewerkster en al vrij jong op kamers gegaan.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ben uiteindelijk toch naar de Vakschool Edelsmeden gegaan.
Na het behalen van mijn diploma ben ik thuis (inmiddels getrouwd en een eigen huisje) in mijn eigen atelier begonnen met het ontwerpen en vervaardigen van eigen sieraden. En cursussen gaan geven aan kleine clubjes mensen die het edelsmeden als hobby wilde leren.  Lesgeven is super. Ik ben het altijd op die manier blijven doen (en nog steeds...).

Kabouter Spillebeen

Tijdens mijn opleiding op de Vakschool leerde ik Berty Sieverding kennen. Zij nam me mee naar een poppenhuisbeurs in Amsterdam. Een wereld ging voor mij open. Ik viel er van de ene verbazing in de andere. Bestond deze wereld ook... Ik was meteen verkocht. Paar jaar eerder had ik al een aantal hele kleine kijkkastjes gemaakt, onwetend over de gangbare maten enz. 

Dus het was voor mij een openbaring dat er meer mensen zo bezig waren. Was ik dus toch niet zo gek... :) :) :) 

 

Als een vlucht uit de huiselijke omstandigheden tekende ik erg vel. En kon ik wegdromen met het lezen van sprookjesboeken. 

Nadat ik was gaan werken heb ik het tekenen en schilderen, na wat jaren niets meer te hebben  gedaan, weer opgepakt. Dankbaar voor Hedy, een toenmalige collega die me daartoe aanzette.

In mijn kijkkasten komt het thema sprookjes ook vaak weer terug. Het is heerlijk om wereldjes te scheppen waar je in kunt wegdromen.En zo  zijn de cirkels weer rond. :)